”برخی بر من خرده می گیرند که چرا کم می خندم. احساس می کنم تا زمانیکه انسانها و ابنای بشر در شرایط فقر و رنج و ستم بسر می برند خنده توجیه و لذتی ندارد. به قول معروف ” من از بی نوایی نیم روی زرد / غم بی نوایان رخم زرد کرد “.خنده زمانی معنا دار و لذت بخش است که حکومتها و سیاستمداران حاکم بر جوامع به رنج زدایی، فقر زدایی و ستم زدایی از زندگی شهروندان خود (نه در مقام حرف، ادعا و عوام فریبی بلکه در مقام عمل و دلسوزانه) همت گمارند و بطور جدی اقدام کنند.“
– دکتر محمدرضا حافظ نیا